Groty w Qumran nad Morzem Martwym (Po otwarciu całego tekstu kliknij, aby zobaczyć w pełnym formacie)
Największe odkrycie archeologiczne dwudziestego wieku nie polegało na odnalezieniu stolicy zaginionej cywilizacji czy olśniewającego blaskiem złota i drogocennych kamieni skarbu.
W 1947 roku beduiński pasterz poszukujący zaginionej kozy wszedł do jednej ze skalnych grot znajdujących się na zachodnim brzegu Morza Martwego. Gliniane, zamknięte pokrywami dzbany, które znajdowały się wewnątrz groty, nie zawierały skarbów, których się spodziewał, ale pergaminowe zwoje zapisane nieznanym dla niego pismem. Wkrótce, archeolodzy odkryli kolejne jaskinie z podobną zawartością.
Odnalezione zwoje okazały się najstarszymi znanymi manuskryptami Starego Testamentu zapisanymi w języku hebrajskim. Jedyną księgą, której do dzisiaj nie odnaleziono była Księga Estery. Manuskrypty pochodzą z okresu od III w. przed narodzeniem Chrystusa do I w. po narodzeniu Chrystusa, wyprzedzając podstawowy tekst (tzw. Biblia Aarona ben Aszera), z którego dokonano tłumaczeń na współczesne języki o tysiąc lat!
Najważniejszy wniosek wynikający z tego odkrycia – współcześnie znany nam tekst Starego Testamentu nie zmienił swej treści w ciągu dziesięciu wieków mozolnego kopiowania! Jedną z kilku ksiąg, które w Qumran zostały odkryte w całości, to Księga Proroka Izajasza, z której pochodzi zacytowany powyżej tekst.
Obok grot znajdowała się osada żydowskiej separatystycznej sekty Esseńczyków. Zbuntowani przeciw szerzącej się w Jerozolimie korupcji wśród kapłanów i żydowskiej arystokracji Esseńczycy opuścili miasto zakładając w tym odosobnionym pustynnym zakątku komunalną wspólnotę. Wśród esseńskich zabudowań odkryto m.in. skryptorium, w którym przepisywano zwoje, a nawet kałamarze z wyschniętym atramentem.
pastor Arkadiusz Bojko